मंसिर २०, काठमाडौं । एक दशकअघि २०१३ मा ६२ घण्टा १२ मिनेट लगातार बोलेर विश्वलाई चकित पारेका रवि लामिछानेको वाक्शक्ति नेपाली मिडिया इतिहासमै एक महत्वपूर्ण मोड मानिन्छ। यही प्रभावका कारण राप्रपाका तत्कालीन सांसद ज्ञानेन्द्र शाहीले खुलेर टिप्पणी गरेका थिए—“रविलाई बोलेर कसैले जित्न सक्दैन, उनी त Guinness World Record होल्डर हुन्।” शाहीको यो भनाइ त्यतिबेलै राजनीतिक कटाक्षजस्तै ग्रहण गरिएको भए पनि समयसँगै उल्टियो। २०२३ मा स्लोभेनियाका Boris Tomašič ले ७३ घण्टा २३ मिनेटको टक–शो पूरा गर्दै नयाँ विश्व–रेकर्ड बनाइसकेपछि लामिछाने अब आधिकारिक रेकर्ड–होल्डर नरहेको तथ्य पुष्टि भयो।

यद्यपि शाहीको तर्क तथ्यगत रूपमा नमिले पनि लामिछानेको वाक्शैली, तर्क–गति, प्रश्न उठाउने कौशल र दबाबपूर्ण स्टुडियो वातावरणमा टिकिरहने क्षमता आज पनि नेपाली दर्शक र राजनीतिक वृत्तमा असाधारण मानिन्छ। समर्थकहरू भन्छन्—“रेकर्ड बदलियो, तर रविले बनाएको प्रभाव मेटिँदैन।” आलोचकहरू भने, शाहीको पुरानो टिप्पणी अहिले उल्टिएपछि त्यो केवल बढाइचढाइ मात्र देखिएको र व्यक्तिप्रशंसालाई स्थायी आधार दिने कठिनाइ झनै खुलिएको तर्क गर्छन्।

विश्लेषकहरूका अनुसार, पत्रकारिताबाट राजनीतितर्फ मोडिएपछि लामिछानेको वाक्शक्ति अझ प्रभावकारी बनेको छ। उनका भाषणहरूले समर्थन र असन्तोष दुवै प्रकारका प्रतिक्रिया जगाउने क्षमतासहित जनमत निर्माणमा ठूलो प्रभाव पार्दै आएको छ। विडम्बना, विश्व–रेकर्ड गुमाएको दशकपछि उनी अहिले एकदमै फरक परिस्थितिमा छन्—न्यायिक प्रक्रियाको बीचमा, न्यायिक हिरासतमा। उनलाई भेट्न प्रत्येक दिन शुभेच्छुक, पूर्वसहकर्मी र समर्थकहरूको भीड लाग्नु, उनीबारेको सार्वजनिक चासो अझै उच्च रहेको प्रमाण हो। चुनावी माहोलले पनि हिरासत बाहिरको भीड बढाएको देखिन्छ।

यी सबै विरोधाभासबीच एउटा तथ्य स्पष्ट रहिरहन्छ—रेकर्डहरू भत्किन्छन्, राजनीतिक कटाक्ष पुराना पर्छन्, तर भाषणमार्फत जनभावना चलायमान गर्ने रवि लामिछानेको क्षमता आज पनि नेपालमा प्रभावकारी सार्वजनिक ऊर्जा उत्पादन गर्न सक्ने तहमै उभिएको छ।
 

रबि लामिछाने