भारत जैन साधारण भिखारी होइनन्। अनुमानित ₹७.५ करोड सम्पत्तिका मालिक, जैन संसारकै धनी भिखारी मानिन्छन्। उनी अझै मुम्बईको सडकमा भिक्षा मागिरहेका देखिन्छन्।

उनको कथा परम्परागत भिखारी धारणालाई तोड्दछ। औपचारिक शिक्षा नहुँदा पनि उनले आफ्नो परिवारलाई पाल्दै आएका छन् र छोराहरूलाई शिक्षा दिएका छन्। उनको दैनिक आम्दानी ₹२,००० देखि ₹२,५०० सम्म हुन्छ। उनी एक दुई बेडरूमको फ्ल्याट र दुईवटा पसलका मालिक हुन्, जसले मासिक भाडा आम्दानी गर्छन्।

प्रश्न उठ्छ: यति धनी मानिसले किन अझै भिख मागिरहेका छन्? जवाफ रहस्यमय छ।

फाटेका कपडामा उद्यमी?

केहीले जैनको कार्यलाई रणनीतिक व्यावसायिक कदम मान्छन्। मुम्बईमा भिक्षा माग्नाले सहानुभूतिमा आधारित उच्च आम्दानी सिर्जना गर्न सक्छ।

शायद भिक्षा माग्ने उनको दिनचर्या बनिसकेको छ, जुन परिचित र आरामदायी छ। मुम्बईका सडकहरू उनको कार्यस्थल र समुदाय बनेका छन्।

समाजको दृष्टिकोण

सम्भावना छ कि भिख माग्न छोड्दा सामाजिक कलंक आउन सक्छ। उनको सफलता अतीतको अस्वीकारको रूपमा होइन, बरु सिपको प्रमाणको रूपमा देखिन सक्छ।

जेसुकै होस्, जैनको कथा हामीलाई धारणाहरूलाई प्रश्न गर्न बाध्य पार्छ। गरिबी सधैं स्पष्ट चित्र होइन, र सामाजिक भूमिकाहरू तरल हुन सक्छन्। भारत जैन चतुर व्यापारी हुन् वा आफ्नो दिनचर्यामा सन्तुष्ट साधारण मानिस, जसले अनौठो तरिकामा सफलता प्राप्त गरेका छन्?