चीनको रोजगारी क्षेत्र तीव्र परिवर्तनको प्रक्रियाबाट गुज्रिरहेको छ। डिजिटल अर्थतन्त्र र प्लेटफर्म रोजगारीको उदयले ट्रक चालक, राइड-हेलिङ चालक, डेलिभरी कामदार लगायतको रोजगारी सिर्जना गरेको छ। तर, सन् २०२० पछि प्लेटफर्म अर्थतन्त्रमा आएको आर्थिक दबाबले ठूलो मात्रामा रोजगारी कटौती गरेको छ।

विकसित शहरमा रोजगारी पाउनका लागि श्रमिकहरूलाई लामो घण्टा काम गर्न र न्यून ज्यालामा सम्झौता गर्न बाध्य बनाइएको छ। ७५% राइड-हेलिङ चालक हप्ताको सातै दिन काम गर्न र ८-१२ घण्टा लामो सिफ्टमा समय बिताउन बाध्य छन्। यसका साथै, प्ल्याटफर्महरूमा श्रमिकहरूमाथि अनावश्यक निगरानीका प्रविधिहरूको प्रयोगले कर्मचारीहरूलाई मानसिक दबाबमा पारिरहेको छ।

प्रोफेसर झू गुआङलेई र डा. हान लिन्क्सियुको अध्ययनले चीनमा सामाजिक वर्गहरूको जटिल रूपान्तरणको झलक दिन्छ। अध्ययनले नीलो र सेतो कलर श्रमिकहरूको एकीकरण, माइग्रेन्ट श्रमिकहरूको वृद्धिमा आएको कमी, र लचिलो श्रमिकहरूको विस्तारलाई उजागर गर्दछ।

सामाजिक गतिशीलता तरल भए पनि, कमजोर श्रम अधिकार र सीमित शैक्षिक अवसरले चीनमा श्रमिकहरूको अवस्थालाई जटिल बनाइरहेको छ। औसत श्रमिकहरूले अब हप्तामा ४९ घण्टा काम गर्दै आफ्नो जीविकोपार्जन गरिरहेका छन्।

चीनको कर्मचारी कल्याणको यो कमजोर अवस्था श्रमिकहरूको जीवनस्तरमा गम्भीर असर पारिरहेको छ। यो परिदृश्यले न केवल चीनको श्रम नीति, तर विश्वव्यापी श्रमिक अधिकारको बहसलाई पनि चुनौती दिइरहेको छ।