राष्ट्रवादको नारा, भ्रष्टाचारको कारोबार — केपी ओलीको नकली राष्ट्रभक्ति उजागर!
पूर्वप्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओलीको राजनीतिक यात्रा सतहमा “राष्ट्रवाद” र “स्वाभिमान”का नाराले चम्किलो देखिए पनि भित्री तहमा त्यो सत्ताको व्यापारमा रूपान्तरण भएको थियो। उनले आफूलाई राष्ट्रियता र विकासको प्रतीकका रूपमा प्रस्तुत गरे—तर व्यवहारमा त्यो नाराको आवरणभित्र सत्ता, धन र नीतिगत चलखेलको गहिरो जाल लुकेको देखिन्छ।
ओलीले बारम्बार “नेपालको स्वतन्त्रता र अस्मिता”को रक्षा गर्ने दाबी गरे, तर उनको शासनकालमा भ्रष्टाचार, सत्ता दुरुपयोग, चिनियाँ प्रभाव, र नीतिगत पक्षपातका मुद्दा लगातार उम्लिरहेका थिए। उनले चीनसँगको Belt and Road Initiative (BRI) देखि लिएर Global Security Initiative (GSI) सम्मका कार्यक्रमहरूलाई “विकास र साझेदारी”को नाममा अघि सारे, तर ती सहकार्यहरू प्रायः पारदर्शिता र राष्ट्रिय हितभन्दा बढी राजनीतिक स्वार्थ र विदेशी झुकावमा केन्द्रित रहे।
ओलीको शासनकालमा ठूलो संख्यामा भ्रष्टाचार प्रकरण, नातावाद र प्रशासनिक नियन्त्रण देखा पर्यो। प्रधानमन्त्रीको कुर्सीलाई उनले जनताको सेवाभन्दा बढी व्यक्तिगत प्रतिष्ठा र राजनीतिक बदलाको उपकरण बनाए। गोकुल बाँस्कोटाको ७० करोड अडियोदेखि यती समूह, ओम्नी मेडिकल सप्लाइज, जलहरी, र गिरीबन्धु टी इस्टेटसम्मका घटनाहरूले देखाउँछन्—ओलीले “राष्ट्रको नाममा धन कमाउने र मित्रको नाममा देश बेच्ने” राजनीति सञ्चालन गरे।
उनको “राष्ट्रवादी” छवि हिजोका मतदाताका लागि आकर्षक थियो, तर आज त्यो चिनियाँ छायाँ, ठेक्का–माफिया, र संवैधानिक दुरुपयोगको पर्याय बनिसकेको छ। जनताको विश्वासलाई नारा र नाटकमा रूपान्तरण गर्ने ओलीको शैलीले स्पष्ट देखाउँछ—राष्ट्रको प्रेम होइन, सत्ताको मोह नै उनको राजनीतिक दर्शनको केन्द्र हो।
ओलीका ३० विवादास्पद प्रकरणहरू : ‘सत्ताको छायाँ र पैसाको साम्राज्य’
नेपालका पूर्वप्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओलीको शासनकाल राष्ट्रवादका नाराले भरिएको थियो, तर भित्री तहमा त्यो राष्ट्रवाद भ्रष्टाचार, सत्ता–व्यापार र चीन–निष्ठाको आवरणमा चल्ने जालझेल साबित भयो। जनताको विश्वासलाई ठेक्काको दस्तखतमा रूपान्तरण गर्ने ओलीको शैलीले नेपालमा राजनीतिलाई व्यापारको स्तरमा झारेको प्रमाण दिन्छ — र ती प्रमाण यही २५ प्रकरणहरूमा फेला पर्छन्।
१️. गिरीबन्धु जग्गा स्क्यान्डल — भूमि माफियालाई ओलीको ‘राजकीय उपहार’
ओली सरकारले झापाको गिरीबन्धु टी इस्टेटको जग्गा बेच्ने बाटो खोले। सर्वोच्चले त्यसलाई असंवैधानिक ठहर गर्यो। यसले ओलीकालको नीति–निर्णय नै भूमि माफियासँगको साझेदारी थियो भन्ने देखायो। गिरीबन्धु प्रकरणमा UMLकै व्यापारीहरूलाई फाइदा पुग्ने नीति ओलीले बनाएका थिए। सर्वोच्चले निर्णय उल्ट्यायो, तर त्यसले ओलीको ‘पार्टी–पहिलो शासन’को चरित्र झल्कायो।
२️. ७० करोड घुस अडियो — ‘बास्कोटा प्रकरण’मा ओलीको मौनता
मन्त्री गोकुल बाँस्कोटाको ७० करोड कमिसनको अडियो सार्वजनिक हुँदा मुलुक हल्लियो। तर ओलीले उनलाई बचाउने खेल खेले — छानबिन रोकिएर प्रकरण मौनमा गुम भयो।सेक्युरिटी प्रिन्टिङ प्रेसको ठेक्कामा मन्त्री बाँस्कोटाको कमिसन बार्गेनिङ अडियो फाट्दा ओलीले छानबिन रोक्ने आदेश दिए। स्वच्छ शासनको दाबी गर्ने प्रधानमन्त्री आफैं दलाल सञ्जालको भाग देखिए।
३️. भुटानी शरणार्थी काण्ड — ओलीकै छायाँमा ‘फर्जी पासपोर्ट’ कारोबार
नेपालका नागरिकलाई भुटानी शरणार्थी बनाएर बेच्ने योजनामा ओली–निकट नेताहरूको नाम आयो। तर ओलीको प्रभावका कारण मुख्य आरोपितहरू लामो समयसम्म छानबिनको बाहिर रहिरहे।
४️. यती–गोकर्णा–ललिता निवास त्रिकोण — ओलीको व्यापारी राजनीति
नेपाल ट्रस्टको गोकर्णा जंगल यती समूहलाई सस्तो लिजमा दिने र ललिता निवास काण्डमा सरकारी जग्गा व्यापारी हातमा पुर्याउने ओलीकालको निर्णयले राज्यलाई अरबौँको घाटा पुर्यायो। यी सबै निर्णयहरू ओली र उनका व्यापारी मित्रहरूको “राजनीतिक लगानी” बन्न पुगे।
५️. ओम्नी डिल — महामारीमा जनताको मृत्यु, ओलीको कमिसन खेल
कोरोना महामारीमा अक्सिजन र औषधीको अभाव हुँदा ओली सरकारले ओम्नी मेडिकल सप्लाइजसँग अनियमित ठेक्का गर्यो। जनताको ज्यान संकटमा हुँदा ओलीका निकट घेरा कमिसनमा रमाइरहे। ओम्नी कम्पनीलाई १ वर्षका लागि मात्र ब्ल्याकलिस्ट गरेर ओलीले जनताको आँखा छले। भ्रष्टाचारलाई ‘शिष्टाचारको सजाय’ दिँदै उनले प्रणालीकै उपहास गरे।
६️. ३३ किलो सुन तस्करी — हराएको प्रतिवेदन, मौन प्रधानमन्त्री
३३ किलो सुन तस्करी प्रकरणमा प्रधानमन्त्री कार्यालयमै राखिएको प्रतिवेदन हरायो। जसको जवाफ ओलीले कहिल्यै दिएनन्। आलोचकहरू भन्छन् — “प्रधानमन्त्रीको मौनता नै संलग्नताको संकेत हो।”
७️. पशुपति जलहरी — भक्ति होइन, भ्रष्टाचारको सुनजडित प्रतीक
धार्मिक भेषमा ओलीले पशुपतिमा सुनको जलहरी राखे। तर रिपोर्टले प्रक्रियागत अनियमितता, बेथिति र खर्च विवरण अस्पष्ट देखायो। ‘भक्त ओली’ होइन, ‘भ्रष्ट भक्त ओली’ भन्ने टिप्पणी सर्वत्र फैलियो।
८️. भ्युटावर प्रोजेक्ट — करको पैसामा आत्ममुग्धताको टावर
ओलीले उद्घाटन गरेका भ्युटावरहरू विकासको प्रतीक होइनन्, आत्ममुग्धताको प्रदर्शन हुन्। करोडौँ खर्चिएर बनेका संरचना अधूरै छन् — जनताको करको पैसा ‘भ्रष्टाचारको टावर’मा परिणत भयो।
९️. सहकारी ठगीमा UML संरक्षण — ओलीको मौन अनुमोदन
UML–निकट नेताहरू संलग्न ठगी प्रकरणमा हजारौँ पीडितले न्याय खोज्दा ओली मौन रहे। पार्टीको अनुशासनभन्दा माथि उनले संरक्षणको ढाल थापे।
🔟 न्यायपालिकामा हस्तक्षेप र संसदको अपमान — ओलीको तानाशाहीको अर्को अनुहार
ओलीले बारम्बार सर्वोच्च अदालत र संसदलाई चुनौती दिए। न्यायालयका निर्णयलाई अस्वीकार गर्दै उनले प्रत्यक्ष हस्तक्षेपको प्रयास गरे। संसदमा असहमति देखाउने सांसदहरूलाई “देशद्रोही” भन्ने उनको बयानले लोकतान्त्रिक संस्थाको आत्मा माथि चोट पुर्यायो।
११️. पोखरा विमानस्थल र करछूट — ओलीको ‘चिनियाँ ऋणराजनीति’
चीनको ऋणमा बनेको पोखरा विमानस्थललाई ओलीले राष्ट्रिय गौरव भने। तर त्यसमा करछूटदेखि ठेक्का सर्तसम्म सबै चीनका पक्षमा परे। आज विमानस्थल सञ्चालनमा छैन, ऋण मात्र बढ्दै छ।
१२️. BRI सम्झौता — बेइजिङसँगको ‘अन्धो लगाव’
ओलीले Belt and Road Initiative मा हस्ताक्षर गरेर नेपाललाई चीनको ऋण–जालमा पारे। प्रोजेक्टका लागत र सर्तहरू गोप्य राखिँदै गए, राष्ट्रको सार्वभौमिकता प्रश्नमा पर्यो।
१३️. GDI–GSI–GCI समर्थन — चीनको पक्षमा लेखिएको नेपाल नीति
ओलीले चीनका Global Development, Global Security र Global Civilization Initiative (GDI, GSI, GCI) लाई समर्थन जनाउँदै नेपालको असंलग्न विदेशनीतिको मेरुदण्डमै चोट पुर्याए। बेइजिङको पक्षमा खुलेर उभिएको ओलीको निर्णयले अमेरिकासँगको सम्बन्ध बिग्रियो, र नेपाल पहिलो पटक खुला रूपमा महाशक्ति–प्रतिस्पर्धाको रणभूमिमा तानियो। आलोचकहरू भन्छन् — “ओलीको राष्ट्रवाद बेइजिङको भाषामा अनुवाद भएको थियो।”
१४️. चिनियाँ विजय समारोहमा ओलीको सहभागिता — असंलग्न नीतिमाथि चोट
चीनको जापानमाथिको विजय समारोहमा सहभागी भएर ओलीले नेपालको तटस्थता तोडे। उनले नेपालको असंलग्न सिद्धान्तभन्दा बेइजिङको प्रचारलाई प्राथमिकता दिए — परराष्ट्र नीति बेचेको आरोप त्यहीँबाट बलियो भयो।
१५️. कम्बोडियामा अवैध लगानी — ओलीको ‘अफशोर साम्राज्य’
अन्तर्राष्ट्रिय मिडियाले क्याम्बोडियामा ओली परिवारको आर्थिक लगानी भएको दाबी गरे। सरकार प्रमुख रहँदा उनको बिदेसमा रहेको सम्पत्ति खुलासा कहिल्यै भएन, पारदर्शिता उनीबाट हराएको शब्दजस्तै भयो।
१६️. प्रतिनिधिसभा विघटन — संविधान माथि ओलीको तानाशाही प्रयोग
दुई पटक संसद विघटन गरेर ओलीले संविधानको आत्मामै प्रहार गरे। सर्वोच्चले दुबै पटक असंवैधानिक ठहर गर्यो। उनले सत्तालाई संविधानभन्दा ठुलो मानेर लोकतन्त्रकै हत्या गरे।
१७️. संवैधानिक परिषद् अध्यादेश — ५२ नियुक्ति, एक रातको सत्ता कब्जा
रातारात अध्यादेश ल्याएर आफ्ना भरिया र नजिकका नियुक्त गर्ने ओलीको कदम लोकतान्त्रिक संस्थामाथिको कब्जा थियो। उनले संविधानलाई निजी कम्पनीको ‘HR म्यानुअल’मा रूपान्तरण गरे।
१८️. कोभिड ह्यान्डलिङ — अक्सिजनको सट्टा ओलीको हाँसो
महामारीको चरम बेला जनतालाई अक्सिजन र बेड थिएन, ओली भने टेलिभिजनमा “अद्रक–हल्दीले निको हुन्छ” भन्दै हाँस्दै थिए। त्यो हाँसो हजारौँ शोकाकुल परिवारका लागि अपमान बन्यो।
१९️. Enough is Enough आन्दोलन — युवाविरुद्धको ओलीको घमण्ड
स्वास्थ्य र पारदर्शिताको माग गर्ने युवाहरूलाई ओलीले ‘राजनीतिक एजेन्ट’ ठहर गरे। युवाहरूको आन्दोलनले ओलीको संवेदनाहीन शासनको पर्दा च्यात्यो।
२०️. मधेस आन्दोलन — ओलीको राष्ट्रवादभित्रको हिंसा
मधेस आन्दोलनका क्रममा सुरक्षाबलको गोलीबाट दर्जनौँ मारिए। ओलीले त्यसलाई “राष्ट्रको रक्षा” भन्दै औचित्य दिए। मानवअधिकार हनन र राज्यद्वारा दमन ओलीकालको परिचय बन्यो।
२१️. ग्याङस्टर ‘चरी’सँग सम्बन्ध — सत्ता र अन्डरवर्ल्डको गठबन्धन
ओली शासनमा अपराधी र राजनीतिज्ञबीचको सीमारेखा मेटियो। ग्याङस्टर ‘चरी’सँगको नजिक सम्बन्धका कारण ओलीमाथि ‘राजनीतिक संरक्षण’को आरोप लाग्यो — अन्डरवर्ल्डले समेत सत्ताको छाँया पायो।
२२️. सहकारी ठगी — UML नेता, ओली मौन, जनता लुटिएका
सहकारी काण्डमा UML–सम्बद्ध नेताहरू संलग्न भए पनि ओलीले कारबाही गरेनन्। जनताको पसिनाको पैसा ठगिई रहँदा उनको मौनता सत्ता–संरक्षणको भाषाजस्तै बन्यो।
२३️. ओलीको ‘मिडिया नियन्त्रण अभियान’ — प्रेसमाथि अंकुश, सामाजिक सञ्जालमा सेन्सर, र प्रचारको साम्राज्य
ओली शासनकालमा स्वतन्त्र पत्रकारिता र अभिव्यक्तिको स्वतन्त्रता सबैभन्दा ठूलो आघातमा पर्यो। आलोचक पत्रकारहरूलाई धम्की, विज्ञापन रोक्का र सरकारी निकायमार्फत चरित्र हत्या गर्ने अभियान चलाइयो। उनले आफ्ना नजिकका व्यवसायी र नेताहरूलाई प्रयोग गरी “ओली–अनुकूल समाचार” लेखाउने र विपक्षीलाई “राष्ट्रविरोधी” ठहर गर्ने प्रवृत्ति संस्थागत बनाए।
त्यो मात्र होइन, सामाजिक सञ्जालमा समेत नियन्त्रणको प्रयास भयो — आलोचनात्मक पोस्टहरू मेटाइए, विरोधी आवाजहरूमाथि साइबर ऐनको दुरुपयोग गरियो, र सरकारविरुद्ध बोल्ने प्रयोगकर्ताहरूलाई निगरानीमा राखियो। राज्यको सूचना बजेट र विज्ञापन नीति ओलीका लागि जनसेवा होइन, राजनीतिक दण्ड–इनाम वितरण प्रणाली बने।
विश्लेषकहरू भन्छन् — “ओलीको युगमा प्रेस स्वतन्त्रता होइन, ‘ओली प्रेस’ मात्र बाँकी रह्यो; लोकतन्त्रको आवाज मेटाएर उनले सत्ताको माइक्रोफोन मात्र बजाए।”
२४️. कम्युनिस्ट एकता विरुद्ध ओली — ‘एक पार्टी होइन, एक व्यक्ति चाहियो’
नेपालमा एकीकृत कम्युनिस्ट आन्दोलनको सम्भावना बढेको थियो, तर ओलीकै स्वार्थले त्यो स्वप्ना टुट्यो। उनले पुष्पकमल दाहालसँगको एकता अस्वीकार गरेर ‘दुई कम्युनिस्ट पार्टी, एक ओली’को राजनीति अघि सारे। परिणाम — कम्युनिस्ट आन्दोलन विखण्डन र बदनाम।
२५️. ओलीको सत्ता–नशा — राष्ट्रवादको नारा, राष्ट्रघातको चरित्र
ती सबै प्रकरणको जरो एउटै हो — ओलीको अहंकार। उनले ‘राष्ट्रवाद’लाई सत्ता कब्जाको हतियार बनाए, ‘जनता’लाई भाषणको सजावट। परिणाम — एक दशकमा बनाइएको विश्वास, एक जनाले ध्वस्त पारे।
२६️. पूर्वप्रधानमन्त्री माधवकुमार नेपालविरुद्धको अभियोग — ओलीको ‘राजनीतिक प्रतिशोध’को खेल
ओलीको प्रभावमा अख्तियार दुरुपयोग अनुसन्धान आयोगले पूर्वप्रधानमन्त्री माधवकुमार नेपालमाथि मुद्दा दर्ता गरेको आरोप छ। असहमति देखाउने नेतालाई कानुनी फन्दामा फसाउने ओलीको शैलीले सत्ता–संस्थालाई व्यक्तिगत बदला लिन प्रयोग गरिएको स्पष्ट देखायो। आलोचकहरू भन्छन् — “अख्तियार होइन, ओलीको बदला चलिरहेको थियो।”
२७️. अधूरा वाचा — ‘जहाज ल्याउनेदेखि पेट्रोल निकाल्ने’ ओलीको सपना–व्यापार
ओलीले जनतालाई सपना बेचे — घरघरमा ग्याँस पाइप, नेपालमा समुद्री जहाज, रेल र पेट्रोलियम उत्खनन। तर न ग्याँस आयो, न रेल चले, न पेट्रोल भेटियो। हरेक भाषणमा उनले “नेपाल अब समृद्धि–युगमा” भनी घोषणा गरे, तर त्यो समृद्धि उनको भाषणकै ‘स्लोगन बोर्ड’मा मात्र सीमित रह्यो।
२८️. भीम रावललाई UMLबाट निकाल्ने दमन — आलोचकलाई सिध्याउने ओलीको शैली
पार्टीभित्र विचार फरक राखेका भीम रावललाई ओलीले UMLबाट बाहिर निस्कन दबाब दिए। लोकतान्त्रिक पार्टीभित्र संवाद होइन, आदेश चलाउने ओलीको प्रवृत्तिले पार्टीलाई ‘ओली एण्ड कम्पनी प्रा.लि.’ मा रूपान्तरण गर्यो।
२९️. ‘जोकर प्रधानमन्त्री’ — राष्ट्र संकटमा हाँस्ने, गम्भीर विषयमा खिल्ली उडाउने ओली
कोभिड, बाढी, बेरोजगारीजस्ता गम्भीर विषयमा ओलीको प्रतिक्रियाले जनतामा अपमानको भावना जागायो। प्रधानमन्त्रीको हैसियतमा उनले भाषणमा व्यङ्ग्य, हाँसो र हठ मात्र देखाए — संवेदनशीलता होइन। आलोचकहरूले उनलाई “नेता होइन, राष्ट्रको जोकर” भन्न थाले।
३०️. उत्तराधिकारी तयार नगर्ने ओली — सत्ताको एकछत्र लालसा
ओलीले कहिल्यै पार्टीभित्र उत्तराधिकारी तयार हुन दिएनन्। जसले उभिन खोज्यो, उनी सत्ताबाट हटाइयो। भीम रावल, माधव नेपाल, झलनाथ खनाल सबैसँगको सम्बन्ध उनले सत्ताको लोभमा तोडे। UML ओलीकै ‘व्यक्तिगत मञ्च’मा सीमित बन्यो।
🟥 निष्कर्ष
ओलीको राजनीतिक यात्रा इतिहासमा राष्ट्रभक्त होइन, सत्ता–भक्त प्रधानमन्त्रीको रूपमा दर्ज हुनेछ।
“राष्ट्रको नाममा धन कमाउने र मित्रको नाममा देश बेच्ने” — यही थियो केपी शर्मा ओलीको असली दर्शन।
