महाभारत युद्धको अन्तिम दिन—१८ दिन लामो निर्णायक संघर्षपछि—कौरव पक्षका सबै प्रमुख योद्धा मरेका थिए। पराजय निश्चित भएपछि, दुर्योधन युद्धभूमिबाट भागेर एक पोखरी (झिल) भित्र पसेर जलमग्न अवस्थामा लुकेर बस्यो। युद्ध हारिसकेको स्पष्ट हुँदाहुँदै पनि उसले हार स्वीकार गरेन, बरु गर्वका साथ बाहिर निस्केर पाण्डवहरूलाई पुनः चुनौती दियो। अन्ततः भीमसँगको गदायुद्धमा पराजित भयो, तर त्यस क्षणसम्म पनि उसले आत्मसमर्पण होइन, अहंकार नै प्रदर्शन गरिरह्यो।

यही मनोवृत्ति आधुनिक नेपालको राजनीतिमा पनि Gen-Z आन्दोलनपछि अपदस्त प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओलीमा झल्किएको देखिन्छ। युवापुस्ताको स्वतःस्फूर्त आन्दोलनले २०८२ सालमा सत्ता परिवर्तन गर्‍यो, ओली सरकार पतन भयो। तर सत्ताच्युत भएपछि पनि ओली र उनका निकटवर्तीहरूले हार स्वीकार गर्नेभन्दा हास्यास्पद र आत्मरक्षात्मक अभिव्यक्तिहरू दिए।

सबैभन्दा चर्चित उदाहरण थियो—उनको सरकारलाई लिएर आएको ‘हाहा–हुहु’ शैलीको प्रतिक्रिया। ओलीले जनआन्दोलनलाई विदेशी शक्तिको खेल भन्दै आरोप लगाए, आन्दोलनको गम्भीरतालाई व्यङ्ग्यात्मक भाषामा हेला गरे। उनले जनतासँग राजनीतिक जिम्मेवारी स्वीकार गर्ने सट्टा व्यङ्ग्य, आरोप र व्यर्थका भाषणमार्फत पराजयलाई छोप्ने प्रयास गरे।

यो व्यवहार महाभारतको पोखरीमा लुकेको दुर्योधनको व्यवहारसँग मेल खान्छ—

हार स्वीकार नगर्ने मानसिकता,

वास्तविकता भन्दा ‘छवि’ जोगाउने प्राथमिकता,

गम्भीर राजनीतिक क्षणलाई हल्का पार्ने हास्यास्पद अभिव्यक्ति।

दुर्योधनले पोखरीमा लुकेर “अझै युद्ध बाँकी छ” भन्ने मुद्रा देखायो भने, ओलीले “हाहा–हुहु” शैलीका भाषण र विदेशी शक्तिको आरोपमार्फत पराजयलाई नकारे।

Gen-Z आन्दोलनले नेपालको राजनीतिक इतिहासमा नयाँ मोड ल्यायो, तर ओलीको प्रतिक्रियाले पुरानै राजनीतिक अहंकार र यथार्थ अस्वीकार गर्ने संस्कृतिको पुनरावृत्ति गरायो।