दुई वर्षदेखि हराएका नेपाली विद्यार्थी विपिन जोशीको मृत्युको समाचारले सोमबार बिहानदेखि कञ्चनपुरको भीमदत्त नगरपालिका स्तब्ध बनायो। पिता महानन्द जोशी बिहानसम्म पनि छोराको फर्काइको प्रतीक्षामा थिए—तर हमासले सार्वजनिक गरेको बन्धक सूचीमा विपिनको नाम नदेखिएपछि त्यो आशा चकनाचुर भयो।

त्यस दिन महानन्द आफ्ना कान्छा बुबाको श्राद्धमा दाजुको घरमा पितृकार्य गर्दै थिए। त्यही समयमा विश्वभरका समाचारमाध्यमहरूमा “विपिन जीवित नरहेको” खबर फैलियो। जोशी परिवारका एक सदस्यका अनुसार, “श्राद्धकै दिन सधैं प्रतीक्षा गरेको छोराको मृत्युको खबर सुन्दा घरभर सन्नाटा छायो।”

विपिनका परिवारजन र इजरायलस्थित नेपाली दूतावासबीच सोमबार बिहान भिडियो संवादसमेत भएको थियो। उनका दाजु किशोर जोशीले त्यसबेला पनि “भाइ सकुशल फर्कनेछन्” भन्ने विश्वास व्यक्त गरेका थिए। तर साँझतिर आएको खबरले परिवार मात्र होइन, सिङ्गो गाउँ नै स्तब्ध बनायो।

स्थानीय जनप्रतिनिधि मीना ठगुन्ना, भीमदत्त नगरपालिका–३ की वडा सदस्य, भन्छिन्, “विपिन जीवित नरहेको सूचना सार्वजनिक भए पनि परिवारले आधिकारिक पुष्टि नभएसम्म स्वीकार गर्न तयार छैन।” उनका अनुसार, परिवारजन केही दिनभित्र काठमाडौं पुगेर औपचारिक जानकारी लिने तयारीमा छन्।

विपिनकी आमा पद्म जोशी र बहिनी पुष्पा जोशी यसअघि रिहाइका लागि अमेरिका पुगेका थिए, जहाँ उनीहरूले मानवअधिकार संस्थाहरू र इजरायली अधिकारीहरूसँग भेटघाट गरेका थिए। उनीहरू अझै स्वदेश फर्किएका छैनन्।

गाउँका बासिन्दाहरूका अनुसार, विपिन पढाइका लागि इजरायल गएका थिए र परिवारका लागि गर्वको विषय बनेका थिए। तर, दुई वर्षपछि फर्किएको खबर ‘खुसीको होइन, विदाइको’ बन्यो।

अब जोशी परिवारका लागि प्रतीक्षा अन्त्य भएको छैन—उनीहरू अब पनि एउटा मात्रै कुरा चाहन्छन्, विपिनको अन्तिम साक्षात्कारका लागि उनको शरीर स्वदेश फर्कोस्। गाजाको युद्धले थुप्रै परिवारलाई रित्याएजस्तै, यो परिवारको सपना पनि अब सम्झनामा सीमित हुन पुगेको छ।