काठमाडौं — नेपालको राजनीति फेरि एक निर्णायक मोडमा पुगेको छ। देशभक्तिको मुखौटा, शक्तिको मोह र संवैधानिक मूल्यहरूको तोडमोडबीच अब नागरिकहरूले प्रश्न उठाउन थालेका छन् — केपी शर्मा ओलीले देशलाई नेतृत्व दिए कि नियन्त्रणमा राखे?

नेपाल आजको विशेष राजनीतिक विश्लेषणमा, देशको पछिल्लो दशकमा देखिएको अस्थिरता, दोहोरो चरित्र र सत्ता–स्वार्थको जालमा ओली युगको वास्तविकता उजागर गरिएको छ।

ओलीको उदय जनताको निराशा र आशाको घालमेलबीच भयो। भारतीय नाकाबन्दीको समयमा उनी “राष्ट्रियता” का नायक बने — दृढ, आत्मविश्वासी र कठोर निर्णयकर्ता। तर समय बित्दै जाँदा त्यो छवि विग्रियो। संविधानको धारा तोड्दै दुई पटक संसद् विघटन, पार्टीभित्र असन्तुष्ट नेताहरूको बहिष्कार, र संवैधानिक निकायहरूमा राजनीतिक हस्तक्षेप — यी सबैले उनको शासनलाई “सत्ताको नशा” को पर्याय बनायो।

राजनीतिमा उनको “म आफूभन्दा ठूलो कोही छैन” भन्ने प्रवृत्तिले लोकतन्त्रको आत्मालाई कमजोर बनायो। आलोचना सहन नसक्ने, प्रेसमाथि व्यङ्ग्य गर्ने, र न्यायालयसम्मलाई सत्ताको उपकरण ठान्ने प्रवृत्तिले लोकतान्त्रिक उत्तरदायित्वको अवधारणालाई नै चुनौती दियो।

अन्तर्राष्ट्रिय कूटनीतिमा पनि ओलीको ‘राष्ट्रवाद’ खोक्रो देखियो। भारत र चीनबीच सन्तुलनको नीतिलाई तोड्दै, उनले नेपाललाई एकातिर झुकाउने कूटनीतिक गल्ती गरे। GSI जस्ता विवादास्पद सन्धिहरू र MCC को राजनीतिक दुरुपयोगले नेपालको स्वतन्त्र परराष्ट्र नीतिलाई नै संकटमा पार्‍यो।

राजनीतिक विश्लेषकहरू भन्छन् — ओली अहिले व्यक्तिमात्र होइनन्, उनी नेपालमा बिग्रिएको राजनीतिक संस्कृतिको प्रतीक हुन्। “ओली युग” ले देखाएको कुरा स्पष्ट छ — सत्ता र स्वार्थले जनताको भरोसा हराउँछ, र नेतृत्वको नैतिकता गुमाउँछ।

अबको युगको आह्वान नयाँ पुस्तातर्फ छ — विनम्र, जिम्मेवार र पारदर्शी नेतृत्वतर्फ।
Gen-Z र युवापुस्ताले माग गरेको परिवर्तन केवल सरकारको होइन, राजनीतिक संस्कृतिको हो।

“ओलीलाई इतिहासको सम्मानसहित बिदा दिनु अब देशको राजनीतिक स्वच्छताको पहिलो सर्त हो।”

KP Oli