पूर्व अमेरिकी नागरिक तथा नेपालका पूर्व उपप्रधानमन्त्री रवि लामिछाने पक्राउ परेपछि, उनका समर्पित कार्यकर्ताहरूले सडकमा जसरी "क्रान्तिकारी" तमासा मच्चाइरहेका छन्, त्यो साँच्चै उदाहरणीय छ! आखिर, रवि दाइ जस्ता महान् व्यक्तित्वलाई प्रहरीले पक्राउ गरेको कुराले कसरी सहनु र? सहकारी ठगी जस्तो सानो आरोपको अनुसन्धानमा उनको नाम त तिनै सत्तारूढ दलले रचेको षड्यन्त्र हो! अनि, यो षड्यन्त्रको पर्दाफास गर्न सडकमा नाराबाजी गर्नुभन्दा राम्रो उपाय के पो हुन्छ र?

अचम्मको कुरा, प्रहरी कति दयालु! रवि दाइलाई हिरासतमा त लगियो, तर के कसैलाई थाहा छ हिरासतको व्यवस्थापन कस्तो छ? ओहो, त्यो त पाँचतारे होटल नै जस्तो पो छ। न्यानो सिरक, सफा तन्दा, बिच्यौना, सबै बिशेष तयारी भएको छ। रवि दाइलाई अरु सामान्य थुनुवाहरू जस्तो बस्न कहिले दिइन्छ र? उहाँलाई त छुट्टै कक्ष! सफा सौचालय, ताजा खाना, अनि बाँकी थुनुवाहरूबाट टाढा! हेर न, यसरी त हिरासतमा बस्न पाउनु त गर्वको कुरा पो हो!

अब प्रश्न उठ्छ, रवि दाइको महान् योगदानको लागि उहाँलाई प्रहरीले हातकडी किन लगाउनु? उहाँ कुनै सामान्य नागरिक त हैन नि, कि हो? त्यस्तै, उहाँका कार्यकर्ताहरूलाई पनि बडो कष्टमा नाराबाजी गर्न बाध्य गरिएको छ। सरकारविरुद्धको यो आन्दोलन त महाकाव्य नै बन्न सक्छ, जसले भोलिको पुस्तालाई मार्गदर्शन दिन सक्छ। आखिर, रवि दाइ निर्दोष भएको कुरा प्रमाणित गर्न सडकमा उत्रिनुपर्ने बाध्यता छ, हैन त?

यो सबै देख्दा लाग्छ, रवि दाइको अनुसन्धानमा धैर्य र शान्ति चाहिएको छ। प्रहरीको काम गर्न दिनुपर्ने हो, तर छैन—कार्यकर्ताहरूले बिचरा प्रहरीको कामलाई "सहज" बनाइरहेका छन्। यसरी सडक अवरुद्ध गरेर, दिनरात नाराबाजी गरेर अनुसन्धानको प्रक्रियालाई कति सजिलो बनाउँछन्, ती महान् समर्थकहरू!

अन्ततः, रवि दाइलाई कास्कीको हिरासतमा बस्न दिएको आरामदायी वातावरण हेरेर, कार्यकर्ताहरूले चिन्ता किन गर्नु? उहाँलाई केही हुनेवाला छैन। प्रहरी हिरासत कुनै निम्नवर्गीय थुनुवाका लागि बनाइएको जस्तो थोरै कष्टप्रद होलान् त? रवि दाइका लागि त यो आरामदायी अनुभव मात्रै हो। त्यसैले, सबैलाई अनुरोध छ—नडराउनु, अनुसन्धान गर्न दिनु। आखिर, रवि दाइ महान् छन्, अनि सधैं महान् नै रहनेछन्!

रवि लामिछाने